Марди миёнаќади жулидамў, ки чехраи рангпаридаи пурожанг дошт, атрофи симчўби сари рох даврзанон, пой мекуфт ва бо овози на он ќадар баланд сурудеро зам-зама мекард. - Як, ду, се, ху, ху… Агар он турки шерози ба даст орад дили моро.. Ба холи хиндуяш бахшам Самарќанду Бухороро.

«Мо мехоҳем ҳамчун соҳибони давлати соҳибистиқлоли миллӣ аз чанголи карахтӣ ва бегонапарастӣ раҳида, дар зери парчами тамаддуни гузаштагони хирадманди худ ба ифтихори миллӣ, худшиносӣ ва ваҳдати комили миллӣ бирасем…»

Кӯчаи дилро фаромӯш кардаӣ, Кӯчае, к—он ҷо бувад маъвои ман. Кӯчаи ангезаҳои ишқу ғам. Кӯчаи нозпарвари шайдои ман.

Қасам, яъне савганд матн ё гуфтаест, ки гӯянда онро барои исботи ростқавлӣ ва ё қотеъияти ба гардан гирифтани масъулияте ба забон меорад. Аз ин рӯ савганд хурдан ё савганд додан, савганд ба забон овардан, қасам хӯрдан ҳамеша кафолат ё далели

Гулҳои садранг дар гулдонҳои хонаам, шукуфтаанд, аммо гулдони дилам ...

Дар китобҳои зиёде хонда будам ва дар филмҳои аз он зиёдтаре дидаам, тавлиди ғайричашмдошт ё бемавриди ишқро. Вале худро чун як шахси солимфикр ба он бовар мекунонидам, ки ин ҳама бофтаи бадеист.

Булбули ошиқ, ту умр хоҳ, ки охир Боғ шавад сабзу шохи гул ба бор орад. Ҳофиз

Ба худ мегӯям: «Дӯсташ намедорам», бовар намекунам. Ба ту мегӯям: «Дӯстат медорам», бовар намекунӣ…

Боре дӯст надоштаву ҳамеша «ошиқ» буд, ошиқи худаш.