Бақайдгирӣ Ворид
Ворид ба сомона
tj
80 сол муқаддам, 13 декабри соли 1937 дар Осиёи Шарқӣ, шаҳри Нанкини Чин фоҷеае сар зад, ки ҷаҳолати инсониро ҳамчун ойинаи равшан нишон дод. Он дар таърихи инсоният чун «куштори Нанкин» (бо истилоҳи русӣ «Нанкинская резня») абадан
Тибқи фарзияе, ки дар осори гаронбаҳои «Корномаи Ардашери Бобакон» омадааст, шоҳ Шопур (241-272) метавонист ба дунё наояд. Ҳамсари Ардашер-асосгузори сулолаи Сосониён, духтари рақиби ӯ Артабон буд. Бо маслиҳати бародаронаш ӯ мехост бо воситаи додани
Дар доираи баргузории чорабиниҳои Кумитаи иҷроияи ибтидоии «Истиқлол»-и Кумитаи иҷроияи ҲХДТ дар шаҳри Хуҷанд таҳти унвони «Оилаи ман – ояндаи дурахшони ман» имрӯзҳо дар тамоми муассисаҳои таҳсилоти миёнаи умумии шаҳри
Аҷдодони хирадманди тоҷик Имоми Аъзам, Имом Бухорӣ, Ҳусайн Воизи Кошифӣ, Муҳаммад Ғаззолӣ, Мавлонои Балхӣ, Мавлоно Ҷомӣ ва садҳо тан аз шумори аҳли адаби порсӣ ба монанди Рӯдакиву Фирдавсӣ,
Дар маводҳои пешинаи хеш мо оид ба Куруши Кабир-ин абармарди бузурги таърихи инсоният, ҷадди дурахшони мо зиёд навишта ва ё ишора карда будем. Ин ҷо мехоҳем гуфторамонро нисбат ба Шоҳи Аншонӣ, императори давлати бузурги Ҳахоманишиён, Шахсияте, ки тавонист
Солҳои ахир Маҷористон (Венгрия) ба мардуми қитъаи Аврупо «туҳфа»-ҳои нав ба навро тақдим мекунад. Яке аз инҳо чунин аст, ки миллатгароёни ин кишвар ба идеологияи нав мароқ зоҳир мекунанд. Ин ҳам бошад…маӢл паӢдо кардан ба
1500 — Аврупоиҳои аввалин ба Бразилия омада, резишгоҳи Амазонкаро кашф намуданд. 1924 — Шаҳри Петроград ба Ленинград номгузорӣ шуд. 1956 — Анҷумани X-уми Ҳизби коммунисти Тоҷикистон ба кор шурӯъ кард.
Конфутсий (551-479 то милод)-файласуф ва мутафаккири Чини Қадим, асосгузори конфутсионизм мебошад. Таълимоти ӯ, ки пояи як низоми комили фалсафӣ гардида буд, ба ҳаёти Чин ва тамоми кишварҳои Осиёи Шарқӣ таъсири бузург расонд. Новобаста аз он, ки аксарият
Донистани таърихи миллат барои ҳар фарди соҳибшуур аз шартҳои ҳатмист, чун он барои худмуайянкунии шахс дар муҳити гуногунфарҳангии ҷаҳон ҳамчун сипарест, ки ӯро аз фурӯ бурдан аз ҷониби фарҳангҳои ғайр эмин
Таърихи инсоният сирҳоеро дар худ нигаҳ доштааст, ки ҳамакнун баъди гузашти қарнҳо сари тафсири онҳо коршиносону олимон ба мушкилоти зиёд мувоҷеҳ мешаванд. Дар маводҳои гузаштаи худ оид ба ҳаводиси таърихӣ зиёд ҳарф задаем ва