ТОЛИБ ВА НАСРОНӢ

Яке аз ҷангҷўёни гурўҳи Толибон мошинеро боздошт, ки дар он марди насроние бо ҳамсару фарзандони худ равон буданд.
Марди силоҳбадаст аз ронандаи насронӣ пурсид:
- Шумо мусалмонед?
Насронӣ:
- Бале, мо мусалмонем!
Ҷангҷў:
- Агар мусалмон бошӣ, пораеро аз Қуръон қироат кун!
Насронӣ бидуни андеша аз китоби Инҷил пораеро бо садои баланд қироат намуд.
Ҷангҷўи Толибон гуфт:
- Мошаллоҳ, иҷозат доред биравед!
Баъди каме дур шудан аз назди ҷангҷўи гурўҳи Толибон, ҳамсараш ба мард хитоб намуд:
Боварам намеояд, ки ту чӣ гуна тавонистӣ ҷони моро дар хатар бимонӣ. Чаро ба ў гуфтӣ, ки мо мусалмонем? Агар насронӣ будани моро пай мебурд, ҳамаамонро қатл мекард.
Мард ба ҳамсараш гуфт:
- Парво накун, инҳо ба ислом рабте надоранд, агар инҳо Қуръонро медонистанд, одам намекуштанд!


Таҳияи Қурбон АҲМАДЗОДА