«БАРГАШТА РАВ, АЗДУСАР АСПАТРО НАМЕГИРАМ»

Ривоят дар бораи шоҳмот
Миёни мардум ҳам дар бораи шоҳмот суханҳои ривоятгуна мегарданд. Масалан, замони ќадим ду дӯст бозии шоҳмотро хеле дӯст медоштанд. Ҳатто яке аз онҳо рӯзҳои ќаҳратуни зимистон аз масофаи 30 чаќрим доим бо аспаш ба хонаи шарикаш меомад, ҳар ду шоҳмотбозӣ мекарданд.
Рӯзе то нисфи шаб шоҳмотбозӣ карда, ҳамдигарро мағлуб намуда натавонистанд. Барои фардо давом бахшидани бозӣ маслиҳат карданд. Шарикаш нисфи шаб аспсавор ба хонааш баргашт. Бозии нотамом монда аз хаёлаш намерафт. Ваќти наздики хонааш омадан мумкин будани аспашро ќурбон, дӯсташро мот намуданаш ба хаёлаш расид. Аз лаззати ғолиб омадан сармаст шуда, ба хонааш ҳам надаромада, боз ба хонаи дӯсташ рафт. Дар торикии субҳ хиҷолатомез дарро кӯфт. Шояд дӯсташ ҳам нахобида буд, «Баргашта рафтангир, аздусар аспатро намегирам», гуфт.
Тарҷумаи Муҳаммадраҷаб БЕРДИЁРОВ
ҲАНГОМАҲО АЗ ҲАЁТИ НАВИСАНДАҲОИ МАШҲУР
Адиби машҳури франсуз Виктор Гюго ба маќсади донистани чӣ хел фурӯхта шуда истодани романи наваш ба ноширон фаќат мактуби иборат аз аломати баён мефиристад. Адиб мактуби ҷавобиро хонда ба ҳозирҷавобии ноширон ќоил мешавад. Дар мактуби иборат аз як саҳифа аломати калони хитоб буд.
***
Рӯзе мухлисонаш аз масалнависи машҳур Иван Андреевич Крилов мепурсанд:
-Истеъдоди хеле ноёб доред, аммо чаро хеле кам менависед?
Нависанда чунин посух мегӯяд:
-Нисбати «Чаро менависед?» шунидани саволи «Чаро кам менависед?» беҳтар мебуд!..
***
Аз шоири лаҳистонӣ Юлиан Тувим мепурсанд:
-Киро одами худбин метавон гуфт?
-Одамеро, ки ба ман ҳеҷ гоҳ ғамхорӣ намекунад, метавон худбин гуфт,-мегӯяд шоир бо табассум.
Тарҷумаи Муҳаммадраҷаб БЕРДИЁРОВ