Достони зиндагӣ

Салом, ҷарроҳ! Зуд биёед, ҷавоне ба садама дучор шуд ва аҳволаш вазнин аст.
- Хуб, ман меравам! - ҷавоб омад.
Пас аз ним соат мошине ба сўи беморхона омад ва ҷарроҳ аз он берун шуд. Падари бачае, ки дар вазнинхона хобида буд, ба ҷарроҳ нигариста гуфт:
- Чаро ин қадар дер кардед? Магар нафаҳмидед, ки ин масъалаи ҳаёту мамот аст! Агар бо писари шумо ин ҳодиса рўй медод, ҳатман, ба зудӣ меомадед!
Духтур ба таври аҷиб ба падар нигоҳ карда, зуд халат ба бар кард ва ба ҳуҷраи ҷарроҳӣ рафт.
Ин як амалиёти мураккаб ва тўлонӣ буд. Пас аз чанд соат ҷарроҳ аз ҳуҷраи амалиёт хаста баромада, хомўшона аз назди падари ҳаяҷонзада гузашта, рафт.
Аз паси ў ёрдамчӣ баромад, ки хушхабар дод:
- Ҳамааш хуб аст, хавотир нашавед, писаратон нағз мешавад. Амалиёт бомуваффақият анҷом ёфт!
- Аммо, духтури шумо чӣ гуна одами ногувор аст, - падари писарбача ба ғазаб омада, боз илова кард - аз пеши ман гузашту чизе нагуфт!
- Шумо ҷарроҳи моро бояд дарк кунед! Дар садамаи имрўзе, ки писари шумо нафареро бо нақлиёт пахш намуда, ба ҳалокат расонд, писари ҳамин ҷарроҳ буд. Бо вуҷуди ин, ў маросими дафни писарашро тарк кард, то омада, фарзанди шуморо аз марг наҷот бахшад, - гуфт ёрдамчии ҷарроҳ.
PS: Одамонро бидуни шинохт ва андеша ҳукм накунед!

Наргис ШАМСОВА