Соли рушди сайёҳӣ ва ҳунарҳои мардумӣ

ДУРЕДГАРӢ ё худ наҷҷорӣ, чӯбкорӣ — навъи санъати амалӣ буда, ҳунари чӯбкорӣ ва кандакории чӯбро фаро мегирад. Ба маънои васеъ усули коркарди чӯбро мегӯянд.

Дуредгарӣ таърихи қадима дошта, дар давоми садсолаҳо қисме аз навъҳои он ба дараҷаи олии инкишоф расидааст ва ҳамчун навъи санъати амалӣ ва ҳунармандӣ инкишоф ёфтааст.

Дуредгарӣ яке аз касбҳои маъруфи суннатии тоҷикон мебошад, ки ба коркард ва сохтани маҳсулоти чӯбӣ марбут аст.

Дуредгарӣ асбобсозӣ, чӯбкории биноҳо, ҷузъҳои иморатсозӣ, афзорсозӣ, сохтани ҷиҳози хона (ҷевон, дар, тиреза, миз, курсӣ, сандуқ, гаҳвора, ароба, зин, табақ, қошуқҳои чӯбин ва ғайраҳо), созҳои мусиқӣ ва ғайраро дар бар мегирад. Шахсоне, ки бо ин ҳунар машғул ҳастанд, унвони усто, дуредгар, наҷҷор, чӯбтарош, ҳунармандро доранд.

Дар бисёр маврид вобаста ба навъи маҳсулот, яъне ашёе, ки онҳо месозанд, ном мебаранд, мисли гаҳворасоз, дару тирезасоз, қошуқтарош, табақтарош, сандуқсоз, аробасоз ва ғайра.

Мавод ё ашёи хоми дуредгар асосан чӯб, инчунин ашёи ҷузъӣ, мисли ширеш, шилм, мех, мехчӯб мебошад.

Корҳои дуредгарӣ чунин амалиётро дар бар мегирад: нишонагузории ҷузъҳои чӯбин, таҳвили механикии чӯб, ширеш ва васл кардан, рӯкашкунӣ ва ороиш, шинонидани ошиқмаъшуқ, дастакҳо, қулфҳо, задани чорчӯбаи иловагӣ ва ғайра.

Дуредгарон, асосан, аз чӯби дарахтони маҳаллӣ: бед, сафедор, чинор, чормағз, тут, зардолу ва ғайра ҳамчун ашёи хом истифода мебаранд.

Чун яке аз навъҳои ҳунари дуредгарӣ сохтани созҳои мусиқӣ аст, ҳунарманди асил, бахусус дуредгар-созтароши маъруфи тоҷик, устоди созтарошон, Аълочии маорифи халқ ва Аълочии фарҳанги Ҷумҳурии Тоҷикистон, узви Ассотсиатсияи ҳунарҳои халқии Тоҷикистон Абдуғаффор Абдусамадов ин маълумотро бароямон пешниҳод намуданд.