Нақши волидайн дар тарбияи фарзанд

Мегӯянд, писаре буд, ки мехост аз модари пираш халос шавад, модарашро ба китфони худ бардошт ва роҳи куҳсорро пеш гирифт, то дар он ҷо бигузорад. Роҳе ки ҷавон модари худро мебурд аз байни анбуҳи ҷангал, дарахтони бисёр мегузашт, дар охир бо роҳҳои васеъ ба куҳ мерасид. Модар дар китфони фарзанд шоху барги дарахтоне ки аз пешаш мебаромад онро мешикаст ва дар роҳ мепартофт.
Писар ба қуллаи куҳ расид ва модарашро дар болои куҳ бигзошт, хост танҳо баргардад. Ҳангоме ба ҷангал ворид шуд роҳашро гум кард.
Пас аз каме андеша намудан ба қафо назди модари худ баргашт, то бори дигар ба поён фарояд.
Модар парешон хотирии писарашро бидид ва бо меҳрубонӣ ба наздаш хонду гуфт:
- Писарам аз тарси он ки ҳангоми баргашт ту гум нашавӣ, ман дар роҳ шоху баргҳоро шикаста партофтам, то дар роҳи бозгашт аз пайи онҳо бирави ва солим баргардӣ. Саломат баргард, писарам!
Аз чашмони писар ашк ҷорӣ шуд, ба худ омад ва модарро ба хона бурд, эҳтиромаш дошт.
Писар дар фикри марги Модар буд, аммо Модар дар фикри бехатарии писари худ... Ин аст волоияти садоқати модар нисбат ба фарзандҳ.

Наргис Шамсова