ЯК ПАНД

Подшоҳе ҳангоми пӯст кардани себ ангушти худро мебурад. Вақте нолону гирён табибонро наздаш даъват мекард, вазираш гуфт:
"Ҳеҷ кор бе ҳикмат нест".
Подшоҳ аз шунидани ин ҳарф нороҳат шуду фарёд кард:
Дар бурида шудани ангушти ман чи ҳикмате аст?
ва дастур дод то вазирро зиндонӣ кунанд.
Рӯзҳо гузаштанд то ин ки подшоҳ барои шикор ба ҷангал рафт, дар он ҷо он қадар аз сарбозонаш дур шуд, ки ногаҳон худро миёни қабилаи ваҳшиён танҳо ёфт.
Онҳо подшоҳро дастгир карда, ба қасди куштан ба дарахте бастанд. Аммо расми аҷибе ҳам доштаанд, ки бадани қурбониёнашон бояд комилан солим бошад. Чун подшоҳ як ангушт надошт, ӯро раҳо карданд ва ӯ ба қасри худ баргашт. Дар ҳоле, ки ба сухани вазир меандешид, фармони озодии вазирро дод.
Вақте вазир ба назди шоҳ расид, шоҳ гуфт: "Дуруст гуфтӣ, бурида шудани ангуштам барои ман ҳикмате доштааст, вале ин зиндон рафтан барои ту ҷуз ранҷ кашидан чӣ фоидае дошт?
Вазир дар посух ба подшоҳ лабханде заду гуфт:
Барои ман ҳам фоида ва ҳикмате буд, чаро, ки ман ҳамеша дар ҳама ҳолат бо шумо будам. Агар он рӯз дар зиндон намебудам ва ҳамроҳи шумо ба ҷангал мерафтам, ҳоло ҳатман аз дасти он ваҳшиҳо кушта мешудам.
Худованд гар ба ҳикмат бибандад даре,
Ба раҳмат кушояд дари дигаре.