САРОҒОЗАШ ИРТИҶОҲ БУД

(Вокуниш ба мусоҳибаи рeзноманигор Шарифи {амдампур таҳти сарлавҳаи «То табаддулот се рeз монда буд» бо судяе, ки фаъолияти {НИТ-ро манъ намуд)


Замоне, ки мо зиндагӣ дорем, басо пуртазоду сермуноrиша аст. Аз ин рe, бе андешаи солим ва хиради воло умр ба сар бурдан ниҳоят мушкилу тоrатфарсо мебошад ва боз ҳамон шоҳбайти асосгузори адабиёти классикии форс-тоxик устод Абуабдуллоҳи Рeдакӣ :
Ин xаҳонро нигар ба чашми хирад,
Не бад-он чашм, к-андар e нигарӣ .
ба хотир меояд. Воrеан ҳам аrли расо ва хиради тавоно инсон ва xомеаро аз ҳама гуна хатарҳои даҳшатбору марговар наxот медиҳад.
Маrсад аз ин гуфтаҳо таваxxуҳи хонандаро боз ба ҳамон маводи «То табаддулот се рeз монда буд»-и рeзноманигор Шарифи {амдампур xалб намудан аст. Дар мавод судяи Суди Олии Xумҳурии Тоxикистон Азизов Шамс Одинаевич бо далел-ҳои амиrу равшан ва ҳаrrонию воrеӣ сабабу омилҳои манъ кардани фаъолияти {изби наҳзати исломии Тоxикистонро шарҳу возеҳ додааст. Далелҳои овардаи судя аз он шаҳодат медиҳанд, ки ҲНИТ аз рeзи ба фаъолият шурeъ намудан то ба давраи манъи фаъолияташ ба хотири ҳимояи манфиатҳои ғ аразноки худ ва расидан ба сари rудрат бо дастурҳои хоxагони бурунмарзиаш ба xиноятҳои вазнин ва махсусан вазнин даст задааст. Дар фаъолияти ҳизб экстремизм, зиёдаравӣ , терроризм, тафриrасозӣ , xудоиандозӣ , вайрон кардани зиндагии осоиштаи мардум ва фазои сулҳу субот баръало мушоҳида карда шудааст.
ҲНИТ тибrи далелҳои овардаи судя талаботи Конститутсияи Xум-ҳурии Тоxикистон оид ба фаъолияти ҳибзҳои сиёсиро дағ алона вайрон кардааст ва аз доираи нишондодҳои конститутсионию ҳуrуrӣ берун баромадааст.
Мутолиаи ин мавод бандаро ба он водор сохт, ки шунидаю хондаю дидаҳои худро xиҳати фаъолияти ин ҳизб бори дигар дар чаҳорчeбаи андешаҳои воrеъбинонаю ҳаётӣ пешкаши хонанда гардонад. Ин ҳизб ҳарчанд ки дар хориxи кишвар 4 декабри соли 1991 таъсис ёфт ва аз ҳамон дам фаъолияташро дар xумҳурӣ оғ оз намуд, вале гумоштагони он хеле пештар таври махфӣ (пинҳонӣ ) кор мебурданд. Дар як рeзномаи расмии xумҳурӣ хонда будам, ки ҳанeз дар даврони Итттиҳоди Шeравӣ яке аз xавонони Тоxикистон ҳангоми хизмати ҳарбӣ дар Афғ онистон асир афтода, ба Покистон бурда шудааст ва дар мактаб-ҳои махсуси он xо таълим гирифта будааст. Чун аз он xо бо кадом роҳе бахташ тофтаасту озод шуда ба Ватан баргаштааст, чунин наrл кардааст: «Ба ман дар Покистон гуфтанд, ки «Ту xавони бисёр боғ айратӣ , Тоxикистони шумо дар солҳои наздик озод мешавад, ту, албатта, баъди таҳсил ба он xо рафта, дар он ноҳияе, ки падару модарат зиндагӣ мекунанд, роҳбари калон мешавӣ , ояндаи ту дурахшон аст».
Акнун худ rазоват кунем: ҳанeз дар солҳои салтанати Шeравӣ , ки ҳатто мо, масъулину зиёиён, аз вайрону пароканда шудани он давлати абарrудрат боварамон намеомад, дар Покистон аз куxо ин андешаҳо пайдо шуда буданд? Илова бар ин, мешунидем, ки дар он мактабҳои ғ айриrонуние, ки дар rисм минтаrаҳои водии Вахш дар назди муллоҳои онваrта ташкил шуда буданд ва мардум «мусулмонӣ меомeзонем» гуфта фарзандонашонро ба назди он муллоҳо мегузоштанд, баробари таълими динӣ баъзан дарси «каратэ»-ю зeроварӣ меомeхтанд ва домуллоҳо ба толибилмон «даркор мешавад» гуфта таъкид мекарданд. Акнун фаҳмо шуд, ки дар кадом маврид таълими онҳо даркор мешудааст.
ҳамзамон, баъзан мушоҳида мешуд ва дар саҳифаҳои матбуот маводҳоеро мехондем, ки одамони махсус аз сарҳади Тоxикистон тавассути намояндагони он тарафи дарё пинҳонӣ адабиёти гуногуни диниро оварда паҳн мекарданд. Кор ба дараxае расид, ки дар xумҳурии мо нидоҳои «давлати исломӣ месозем», «мо дигар ғ улом нестем», «моро давлатҳои мусулмонӣ дастгирӣ мекунанд» ва монанди инҳо дар намоишҳои ғайриrонунию бетартибонае, ки дар пойтахт сар мезаданд, баланд садо медоданд. Дар ҳамаи намоишҳою хурexҳои бетартибонаю ғ айриrону-нии ба амал пайвастаи ибтидои сол-ҳои 90-уми rарни гузашта, бешубҳа, аъзоёни ошкорою махфӣ амалкунандаи {НИТ даст доштанд. Xойи шуб-ҳа ҳам нест, ки «пешво» ва «саркарда»-и ҳамаи воrеаҳои мудҳишу даҳшатафкани он солҳо роҳбарону фаъолони {НИТ буданд. Онҳо буданд, ки дар тамоми масxидҳо парчами исломро баланд бардошта, мардумро ба rиём даъват мекарданд. Онҳо буданд, ки барои соҳибмансаб шуданашон кишвари мо, мардуми моро ба гирдоби хунин, xанги хонумонсeзи бародаркуш оварда расониданд. Онҳо буданд, ки хуни ҳазорон ҳазор нафар шаҳрвандони бегуноҳ рехтаю миёни мардум тухми кинаю адоват пошида шуд. Аrли одамӣ барои баркашидани хисороти молию xонии он ваrтҳо ба амал пайваста кeтаҳӣ мекард ва то ҳол захмҳои пурхуну пурxароҳати ҳамон давра пурра даво наёфтааст. Вале саркардагони ҲНИТ амалҳои террористию экстремистӣ ва иртиxоияшонро гeё надида бошанду гeш ба карӣ зада, мамнeъ донистани фаъолияти ҳизбашонро «ғ айри-rонунӣ » ва «беадолатона» мепиндоранд, ҳол он ки тамоми мардуми Тоxикистон аз фаъолияти ин ҳизб пурра огаҳ шуда, кӣ дeст ва кӣ душман буданро хуб медонанд. {ама мефаҳманд, ки бурун аз марз, дар хориxи кишвар, хусусан дар шаҳрҳои Берлину Варшаваи Урупо ҳамоишҳо ташкил кардану худро сафед намудани роҳбарони ҲНИТ, дар ҳаrrи давлату {укумати Тоxикистон муғ ризона туҳмат задан, сиёҳро сафеду сафедро сиёҳ гуфтанашон ягон асосе надорад.
Фаъолияти террористию экстре-мистии ҲНИТ имрeз аз xониби соз-монҳои бонуфузи байналмилалӣ . аз xумла СҲШ, СААД ва монанди инҳо низ ба rайд гирифтаю мамнeъ до-ниста шудааст.
Магар вараrаҳое, ки аз бинои марказии ҲНИТ ба Суди Олӣ дастрас шудаанд, махсусан навиштаxоти «Сабур бошеду мунтазир! Он рeз дур нест, ки офтоби наҳзати мо пардаи абри тирагуни зулмотро медараду шуълаҳои xонбахши Худододаш бар тани мардуми Тоxикистон неруи тоза мебахшанд. Се-чор рeзи дигар монд. Танҳо омода бошед. {амин ки шурeъ шуд, ба мо бипайвандед. Ин хунхоронро дар хуни худашон оғ eшта месозем. {ам низомӣ дорему ҳам мулкию ҳам сиёсатмадорҳо, дунёи ислом моро пуштибонӣ мекунад. Иншооллоҳ пирeзӣ бо мост...» аз даҳшатоварию терроризми ин ҳизб гувоҳӣ намедиҳад?
Ин навиштаxот, ба андешаи камина, шояд ба амалиёти хоинонаи генерад А. Назарзода марбут бошад, ки табаддулотро бояд дар муҳлати муайян ба анxом мерасонд. Хушбахтона, маrомоти rудратӣ огаҳ шуду мардуми таxрибаандeхтаи Тоxикис-тон аз rафои онҳо нарафт ва наrшаи онҳоро барбод доданду ҲНИТ ба маrсади худ нарасид.
Имрeз миллати тоxик ва мардуми Тоxикистон дар фазои мусоиди сул-ҳу осоишу оромиш ба меҳнати босуботу созанда ва бунёдкорона машғ уланд ва хуб медонанд, ки тан-ҳо сиёсати хирадмандонаю дурандешонаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ -Пешвои миллат, Президенти Xумҳурии Тоxикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мамлакатро ба сeи ояндаи дурахшону босаодат раҳнамун месозад. Аз ин рe, мо, ҳамагон, дар атрофи Пешвои миллат зич муттаҳид шуда, ба васвасаю шайтанати ҳеx кас бовар намекунем. Вале аз он дар эҳтиёт бошем, ки мабодо чун Назарзодаҳо дар дохили кишвар бо маrсадҳои муғ ризонаю нопоки худ вуxуд надошта бошанд. Охир, А. Назарзода ҳам ба боварии {укумат даромадаю мансаби олии ҳарбиро соҳиб шуда буд, вале ҳайҳот, сухан дигару дил дигар будааст. Шояд имрeз ҳам дурeягону суханбозон дар миёни мо бошанд. Вале тавре шоир гуфтааст:
Ватандeстӣ на пардози сухан аст,
На таърифу ситоиш бо даҳон аст.
Ватандeстӣ амал аст, саъю кор аст,
Нисори xону тан баҳри диёр аст.
Таърих гувоҳ аст, ки сарватмандону худпарастон ҳеx гоҳ парвои Ватан, миллат, халr надоштанд ва имрeз ҳам надоранд. Вале инсонҳои пок, накукор, садоrатманди Ватану халr аз пайи xамъ кардани сарвати гарон намешаванд, балки ҳамеша накуӣ мекунанд. Чунончи:
Ба дунё омадем, хандида рафтем,
Зи гулбоғ и ҳаёт гул чида рафтем.
Чу дидем xовидон умр аз накуист,
Ба мазраъ некиҳо корида рафтем.
Ё худ:
Rорун бимурд, чил ҳуxра зар дошт,
Нeшервон намурд, тухми некӣ пошт!
М. Кабирию ҳаммаслакони e, ки барои соҳиби сарвати зиёд гардидан дар назди хоxагони хориxии худ муттаҳам шудаанд, ғайр аз ғаразу туҳмату бухлу кинаву xинояткорӣ амали дигаре карда наметавонанд. Вале онҳо бояд донанд, ки:
Ҳар кӣ ба асли худ вафо накунад,
Нашавад дeстрeю давлатманд.



П. Нуров, узви Иттифоrи
журналистони Тоҷикистон,
ноҳияи Панҷ